Duizeling

                                                           ‘Pontopolis’ van Marcin Kolpanowicz, zie ook hier

“In het leven van keizers is er een moment dat komt na de trots op de eindeloze uitgestrektheid van de gebieden die wij veroverd hebben, na de melancholie en de opluchting over de wetenschap dat we spoedig geen pogingen meer zullen doen ze nog te leren kennen en te begrijpen; een gevoel van leegte dat over ons komt op een avond, tegelijk met de geur van olifanten na de regen en van verkoold sandelhout dat afkoelt in de stookplaatsen; een duizeling die de rivieren en bergen, afgebeeld op de rossige rug der planisferen, doet trillen, die de documenten in elkaar rolt die ons aankondigen hoe de laatste vijandelijke legers zich van de ene nederlaag in de andere storten, die de lak verbreekt van de zegels van koningen van wie wij nog nooit gehoord hebben en die de bescherming afsmeken van onze optrekkende legers, in ruil voor jaarlijkse schattingen in de vorm van kostbare metalen, geprepareerde huiden en schildpadschilden; het is het wanhopige moment waarop wij ontdekken dat dit rijk, dat ons het toppunt van alle wonderen had toegeschenen, een lichaam in ontbinding is zonder einde of vorm; dat de kanker al zo diep is ingeworteld dat wij hem met onze macht geen halt meer kunnen toeroepen; dat de triomf over de vijandelijke vorsten ons tot erfgenamen maakt van hun lange verval.”

uit: Italo Calvino: De onzichtbare steden.- Amsterdam/Antwerpen: L.J. Veen Klassiek 1981 p.10/11

Out of the realm of death

“Were I to choose an auspicious image for the new millennium, I would choose that one: the sudden agile leap of the poet-philosopher who raises himself above the weight of the world, showing that with all his gravity he has the secret of lightness, and that what many consider to be the vitality of the times – noisy, aggressive, revving and roaring – belongs to the realm of death, like a cemetry for rusty cars.”

(Italo Calvino, op 14 maart 2013 geciteerd op Spurious)

Ontboezeming

“Maar — denkt hij als hij verdergaat en recapituleert, het moment dat de horizon is opgeklaard, de vrije beweging van zijn oogballen — door dit te doen, spreid ik een weigering om te zien ten toon; of, in andere woorden, uiteindelijk versterk ik de conventie die elke aanblik van de borst ongeoorloofd verklaart; om maar te zeggen dat ik een soort van mentale brassière creëer opgetrokken tussen mijn ogen en die boezem, die, gelet op de flits die de rand van mijn visueel veld bereikte, mij fris leek en aangenaam voor het oog.”

“But — he thinks as he proceeds and resumes, the moment the horizon is clear, the free movement of his eyeballs — in acting like this, I display a refusal to see; or, in other words, I am finally reinforcing the convention that declares illicit any sight of the breast; that is to say, I create a kind of mental brassiere suspended between my eyes and that bosom, which, from the flash that reached the edge of my visual field, seemed to me fresh and pleasing to the eye.”

(Italo Calvino, The naked bosom.- In: Mr. Palomar.– … Zie ook hier)