“I had to watch my dad be… you know… his humour and dignity be erased by illness… makes it means… makes it very… makes it worthwhile.”
Slippende zin van Elvis Costello in “Mystery dance”, een documentaire over zijn carrière, released in 2013. Zie ook hier.
“Het is als voos en mottig maar
in-tel-li-gent – “and”
ge hoort een miljoen jaar muziek in
alles wat ie doet.”
Op eigen pootjes gevallen vertaling, versifiëring, persiflering van een gesproken zin uit deel 6 van de documentairereeks “Sonic Highways” van David Grohl van de Foo Fighters.
“It ’s like nasty and dirty but… intelligent… and euh… you can hear a million years of music… in everything he does.”
Gezegd over Dr. John, de Night Tripper van New Orleans. Maar wat dieper zie je ook een scène als deze, of deze twee, voor en na een begrafenis, een zogenaamde “jazz funeral” – uit de onvolprezen reeks “Treme“, over hoe de inwoners van New Orleans weer rechtkruipen 3 maanden na Katrina.
“Maar men vergeet deze extreme precisie van slaapwandelaars die wandelen over de daken zonder ooit te vallen.”
“Mais l’on oublie cette extrême précision des somnambules qui marchent sur les toits sans jamais tomber.”
Patrick Modiano in zijn dankwoord bij het in ontvangst nemen van de Nobelprijs voor Literatuur 2014. Zie ook hier en hier.
“Het beste is om elke dag zonder verwachtingen een stukje naar het zuiden te fietsen.”
Ilja Leonard Pfeiffer over de kunst van het niet te veel plannen en vooruitkijken, in een interview n.a.v. zijn bekroonde roman “La Superba” (Standaard der Letteren 22/08/2014).
“Well you could see, a barber would fool around for half an hour, it fairly took more than twenty seconds, so my main thing in life is friendship, love and friendship, that’s my main thing in life, is love and friendship.”
George Whitman in: Portrait of a Bookstore as an Old Man.- Een film van Benjamin Sutherland en Gonzague Pichelin van 2003. Hier in de slotpassage die begint vanaf ongeveer 46.34. George Whitman stierf gisteren 14 XII 2011 en werd 98 jaar.
“Ze vertelde me dat toen ze opgroeide in het landelijke Limburg, werkend in het veld, ze een gedicht kon horen aankomen, naar haar, over het land – ze zei dat het was als een donderende trein van lucht die ze voelde komen alsof de aarde beefde onder haar voeten, en dat ze dan wist dat ze op dat punt slechts één ding kon doen en dat was, in haar eigen woorden, “loepen gelijk zot” naar het huis waar ze woonde, en dat ze telkens ook echt liep als een zottin, achtervolgd door een gedicht, naar het huis, want het punt was om snel genoeg een stuk papier en een potlood in handen te krijgen, zodat wanneer het gedicht door haar heen donderde ze kon aanpikken en het dan vastgrijpen op een bladzijde – ze zei dat als ze te laat was, het gedicht dan verdervloog, op zoek naar een andere dichter, en dat als ze het nog net bij de staart kon pakken, ze het dan voorzichtig naar zich toe moest halen en ze het gedicht achterstevoren neerschreef, van het laatste naar het eerste woord.”
(bewerking van een uitspraak van Elisabeth Gilbert over Ruth Stone in een TED-video over “nurturing creativity”, zie ook hier vanaf 10.25) (Ruth Stone zal op 19 november 2011 op de leeftijd van 96 jaar overlijden, zie ook hier)
“In the story to me, it’s another you know piece that I remember from my youth that people looking forward, people out there in the country somewhere, in a place… we all know it, it may have been there it may have not… but there is a lot a lot of people that the idea of “come autumn”… “come fall”…: that’s when live begins… it is not the springtime… we kinda think it begins… it is the fall because the harvest come in.”
(Robbie Robertson in de “Classic Albums”-aflevering over The Band, hier vanaf 5:21)
“Excuse me, not enough room to swing the cat, hé”
(Roberto Benigni in Jim Jarmusch’s “Down by law”, zie ook hier)
“My best sentences, I think, are those in which you start the sentence laughing, and at the end of the sentence you want to cut your throat.”
“He could awaken people’s… sense of who they were… and their own passions, it’s very, it’s even hard to listen to that record, there’s so much longing in it, you know, there is so much… euhm… you know there’s so much … I don’t know … I don’t know what it is … it’s just … there is there is a deep yearning for a for a … a connection to the source, that’s there, and you feel … like doing something that you never do, when you listen to music like that, it’s like: why do I live in this track? why do I, you know, wake up at the same time every morning? why why am I a creature of heaven? … you know what I mean? go do something else! today! right now!”
(Matt Johnson, Jeff Buckley’s drummer van 1993 tot 1996, in: Everbody here wants you.- BBC4 docu 2002, online, van 41.12 tot 41.55)
vanzinnen 