Room met een punt

“Please open your eyes, try to realize, I found out today we’re going wrong.”

“Please open your mind, see what you can find, I found out today we’re going wrong.”

In twee bijna identieke zinnen de hele tekst (met eigen interpunctie) van een minder bekend Creamnummer, uit 1967, met legendarische live-opnames zoals hier, of hier in 2005, of hier in een demoversie die het moest afleggen van de “Disraëli Gear” versie van ’67 – met zo weinig zo veel, zo weinig met zo veel, en telkens nieuw – volgens zanger-componist Jack Bruce over een man die spreekt tot zijn vrouw, maar het publiek hoort iets anders en is sterk aangegrepen.

Droomsporen zanglijnen

“Ik heb een visioen van de Zanglijnen die zich uitstrekken over de continenten en de eeuwen; dat om het even waar mensen hebben gelopen zij een zangspoor hebben achtergelaten (waarvan wij nu en dan een echo kunnen opvangen); en dat deze sporen moeten teruggaan, in tijd en ruimte, tot een geïsoleerde pocket in de Afrikaanse savanne, waar de Eerste Mens toen hij zijn mond opende in weerwil van de verschrikkingen die hem omringden de beginstrofe riep van de Wereldzang, ‘IK BEN!’.”

(eigen vertaling van)

 “I have a vision of the Songlines stretching across the continents and ages; that wherever men have trodden they have left a trail of song (of which we may, now and then, catch an echo); and that these trails must reach back, in time and space, to an isolated pocket in the African savannah, where the First Man opening his mouth in defiance of the terrors that surrounded him, shouted the opening stanza of the World Song, ‘I AM!’.”

(Bruce Chatwin: The Songlines.- London: Picador 1988 (eerst gepubliceerd in 1987), p.314. Zie ook hier (volg onderaan deze pagina de link naar First Australians voor het hele verhaal) en hier voor een geschreven achtergrond)

Let’s die!

“We can all feel so lonely baby, we could die.”

(Mij bekend refrein van onbekende herkomst, on-ver-getelijk in de versie van Jan Decleir, gisterenavond in de Roma, of hier van de 2.47e tot de 2.59e seconde, met Hotel Amigo)

 

P.S. Het ging, blijkt nu, om een versie van Heartbreak Hotel van Presley.

It’s a long John

“Brother John said
In the chapter fourteen
If a man live
let his sin be seen”

(uit een traditionele Afro-Amerikaanse “Work Song”, opgenomen door John en Alan Lomax in 1934, te beluisteren in Martin Scorseses bluesdocu “Feel like going home” uit 2003; elk vers wordt 1 keer herhaald)

Manuel…!

“O EMMANUEL, onze Koning en Wetgever, de verwachting der volkeren en hun Verlosser, kom ons verlossen, o Heer, onze God.”

 

“O EMMANUEL, Rex et legifer noster, exspectatio Gentium, et Salvator earum: veni ad salvandum nos, Domine, Deus noster.”

 

(laatste van de 7 grote antifonen, ook de O-antifonen genoemd, gezongen tijdens de vespers van 17 tot 23 december)

Het holler-motief

“Ik schreeuw, schreeuw zonder keel, zonder tong, overschreeuw de eeuwen: “Paco… Joselito… Enrique”.”

 

(William S. Burroughs: Steden van de rode nacht.- Antwerpen: De Standaard 1980, p.176)

 

“”Joselito…! Paco… ! Pepe… ! Enrique…!” Het klagende geroep van de jongens drijft naderbij op de warme avond.”

 

(William S. Burroughs: Naakte lunch.- Amsterdam: De Arbeiderspers 1979, p.64)

 

(Vergelijk ook met sommige “zinnen” van Miles Davis)