“Toen we voor het eerst op het vuil tussen het meer en het bos arriveerden, er was toen nog zon en maan, slechts een maan, en sterren ook, al de verwikkelingen van hun doorkruisingen die het zwerk omschrijven, hun paden een sprookje voldoende voor elke nacht, een wakkere droom om de uren van elke dag te vullen, en ondanks die gulheid was mijn vrouw dikwijls rood van tranen, omdat welke wereld ook die we hadden aangetroffen niet genoeg was voor haar, niet genoeg voor mij, niet zonder de kinderen die we verlangden, die ik verlangde en die zij verlangde voor mij, en ondanks haar twijfels zei ze dat ze zou proberen, als het dat was wat ik haar verzekerde dat ik wenste.”
“When we first arrived upon the dirt between the lake and the woods, then there was still sun and moon, only one moon, and stars too, all the intricacies of their intersections circumscribing the sky, their paths a tale to last every night, a waking dream to fill the hours of every day, and despite that bounty my wife was often flush with tears, because what world we had found was not enough for her, not enough for me, not without the children we desired, that I desired and that she desired for me, and despite her doubts she said that she would try, if that was what I assured her I wished.”
(Uit Matt Bell’s In the House upon the Dirt between the Lake and the Woods, dat in juni 2013 zal verschijnen bij Soho Press. Zie ook hier)
vanzinnen 
Zwerkvluchten doen ons naar boven kijken, naar streepjes onderbreking van de lucht, naar een verte die ons te ver lijkt om de ouderlijke wens naar een nageslacht in de zwarte aarde te laten kiemen; hoe lang kan dit verlangen nog duren – een drang tot onsterfelijkheid- alvorens we beseffen dat een natuur die ons gegeven werd geen boodschap uitdraagt van standvastigheid, nee, eerder een mandaat van heerlijke vruchten in een snelle baan rond een langzaam verdwijnend bestaan …