“En ik sloeg, met mijn vuisten ditmaal, sloeg op elk moment van de dag of de nacht dat het gelaat me niet met rust liet, zodat mijn vuisten rood werden en de kneukels rood, eerst het bloed eronder, en dan open en rood en dan het bloed eruit en op mijn handen, en dan de pijn en de palm van mijn hand spierwit, wanneer ik de vingers stijf opentrok en er naar keek en merkte: de sporen der nagels in de handpalm die er uitzagen als zovele minuscule hielindrukken op een uitgestreken beddelaken in miniatuur.”
(C.C. Krijgelmans: Homunculi.- Amsterdam/Antwerpen: De Bezige Bij/Uitgeverij Contact 1967, p. 25)
vanzinnen 
Waarschuwing aan de snelle lezer: dit is een metareactie, nuchter en uiterst direct, t.t.z. geen creatieve zoals die van Jan hier. Jan op Vanzinnen, dat is literatuur op literatuur. En nu terzake.C. C. Krijgelmans, wat een heerlijke herontdekking! Gelukkig is er Vanzinnen dat me even terug brengt naar de keuzes van mijn jeugd. Krijgelmans, ik was hem even vergeten. Manmanman, wat een heerlijke zinnen. Hoe pijnlijk de content ook. Wat een pijn.
Zeg het voort in 1 zin: Krijgelmans gaat, als God het wil, op zondag 3 oktober a.s. in Boekhandel De Zondvloed, het boek voorstellen dat hij in 1961 aankondigde, "De Hunnen", een ongehoorde gebeurtenis, die wellicht ongezien zal blijven zoals kerstmis, onvoorstelbaar, hoewel Herman Teirlinck, Maurice Gilliams, Hugo Claus en – ja, neem d??t van mij maar aan – ook Paul Van Ostayen present zullen zijn. (Achtergrond: http://www.yangtijdschrift.be/editorhtml.asp?page=20014L16)
Denken aan pijn is de echo van de beleving, is de weerkaatsing van hevige scheuten tegen talige trommelvliezen, is de op hol geslagen woordenvloed van vloekende chaos, is de chaos zelve in al zijn wispelturigheid en ondoordachte emoties.